Gerard van Westerloolezing

Adrian Nicole LeBlanc: ‘Een verhaal maak je altijd ten koste van anderen’.

Afgelopen donderdag, op 10 december, sprak Adrian Nicole LeBlanc op de Gerard van Westerloolezing, in Pakhuis de Zwijger. Openhartig vertelde ze over de manier waarop ze haar succesvolle boek, Randon Family, in twaalf jaar schreef en hoe ze nu alweer jaren een groep cabaretiers volgt voor haar volgende boek.

Waarom hebben journalisten zo vaak het idee dat ze geen deel uitmaken van de wereld waarover ze schrijven?’ Adrian Nicole LeBlanc stelt de vraag niet direct aan haar publiek, maar eerder aan zichzelf. Terwijl ze naar de kaartjes in haar handen kijkt, vervolgt ze: ‘neemt het niet juist de kracht uit je verhaal weg, de kwetsbaarheid en misschien ook wel de verantwoordelijkheid?’

Zelf kan ze niet anders, dan die connectie aangaan met haar onderwerp. Twaalf jaar lang deed ze intensief onderzoek naar twee gangsterliefjes in de Bronx. Het is een werkwijze die weinig journalisten zich (kunnen) permitteren. LeBlanc ziet het echter niet echt als een keuze. Het is een combinatie van verlegenheid en het feit dat ze helemaal zeker wil weten dat wat ze opschrijft, waar is.

Dat is volgens de Amerikaanse schrijfster een luxe, maar ook net zo goed een last. Zowel financieel als emotioneel is het soms zwaar. ‘Er zijn genoeg momenten dat ik het vertrouwen ik mijn eigen interesse en stem verlies.’ Op die momenten is LeBlanc blij dat ze een sterk team van vrienden en een uitgever heeft die haar verder helpen. ‘Niemand werkt ooit helemaal alleen’, benadrukt ze.

In de keuze van haar onderwerpen laat ze zich leiden door persoonlijke omstandigheden. ‘Ik begon mijn onderzoek in de Bronx waarschijnlijk omdat onderwerpen als armoede en ongelijkheid me aan het hart gaan’, zegt LeBlanc glimlachend. ‘Maar uiteindelijk bleef ik daar omdat ik me thuis voelde.’ LeBlanc komt zelf uit een Italiaans gezin dat naar Amerika is gemigreerd. Ze ziet nu in dat het boek dat ze heeft geschreven, ook over haar eigen familie gaat.

Verantwoordelijkheid is een thema dat terug blijft komen. De eerste vraag die mensen haar stellen naar aanleiding van haar boek Random Family is; waarom heb je niet meer gedaan voor de familie waarover je schreef? Meer nog dan het antwoord, interesseert haar de vraag: wat is de rol van de journalist dan eigenlijk? Hoe ga je een connectie aan en blijf je toch op afstand? Is het erg dat de hoofdpersoon van haar boek haar nu niet meer wil spreken?

Dit zijn twijfels die ze in haar nieuwe boek behandelt. Journalisten maken verhalen ten koste van anderen. Cabaretiers doen dat ook. ‘Somebody always gets hurt’, zegt ze terwijl ze de zaal vol journalisten inkijkt. Hoe krijg je het voor elkaar dat mensen luisteren naar een verhaal vol woede en provocatie, zonder dat ze de verteller verwijten maken? Hoe zorg je er voor dat je niet cynisch raakt en verveeld? Cabaretiers lijken er een manier voor gevonden te hebben. De journalisten in de zaal blijft ze het antwoord schuldig. Misschien dat we in het volgende boek van LeBlanc antwoorden vinden.

Door: Femke Awater