Door z’n ambitie, ruimte en vrijheid is 4×7 een uniek project. De afgelopen jaren ontwikkelde Canvas al tal van kwalitatief hoogstaande, prachtig gefilmde en narratief sterke producties, maar een magazine in deze vorm ontbrak nog. Terwijl het toch een betrekkelijk eenvoudig concept is: een reeks afleveringen bestaande uit 4 korte documentaires, door filmers van zeer diverse pluimage gemaakt. Gevestigd, nieuw of ergens halverwege de carrière. De samenbindende factor bestaat uit de lengte van slechts zeven minuten en de eis dat het vertelde verhaal persoonlijke urgentie moet hebben. Maar of dat binnenshuis of buitenshuis, in familiekring of ver daarbuiten wordt gevonden, mag de maker zelf uitmaken.
In zekere zin biedt het programma daarom ook vooral een jaloersmakende infrastructuur van kansen en mogelijkheden. Docenten aan filmacademies pakten de uitdaging op en kwamen met een eigen bijdrage, zoals de gelauwerde Marc Didden die in Musée Sentimental een kunstzinnige documentaire maakte over de vele huizen waarin hij woonde en Stijn Coninx die in Kids van het Kids de bedreigde dovenschool van zijn drie kinderen portretteerde. De gevestigde documentairemakers droegen jonge makers aan die via 4×7 hun eerste kans kregen. De filmers waren autonoom in het kiezen van technische faciliteiten en werden begeleid door tien coaches, afkomstig van de VRT en productiehuis De Chinezen. Hun rol was niet die van de eindredacteur die dwingend toekijkt bij de eindmontage. De samenstelling van de afleveringen gebeurde door coördinator Jan Stevens, die de balans in de uitzendingen bewaakte. Tot slot, maar niet onbelangrijk, gaf Canvas carte blanche. De omroep zorgde via de uitzending voor een kickstart, waarna via internet de afzonderlijke bijdragen nog veel kijkers trekken. De Vlaamse Publieke Omroep nam de financiering voor haar rekening.
De keuze voor zeven minuten is een bewuste keuze, dat is zo’n beetje de maximale attentiespanne van de gemiddelde internetgebruiker voor een film. Maar die lengte biedt ook de mogelijkheid tot een narratieve structuur, een spanningsboog en het uitwerken van de hoofdpersonages en hun interactie.
De korte lengte en het grote aantal makers dat slechts één bijdrage levert, heeft nog een ander voordeel. Een opmerkelijk korte productietijd: van zand tot klant bestrijkt een half jaar, de eerste contacten met de makers werden gelegd in maart 2016 en de eerste uitzending was begin september. Het blijkt een succes bij zowel maker, zender als kijkers, want de tweede en de derde reeks staan gepland voor april en september 2017. Dan worden er weer nieuwe makers geselecteerd. Deze serie levert een schatkamer van verhalende journalistiek op, waarin de kijker nog tot in lengte van dagen kan grasduinen.
Jan Stevens (1967) studeerde communicatiewetenschappen en sociale en culturele antropologie in Leuven. Daarna doorliep hij tal van omroepfuncties: redacteur, eindredacteur, digitaal projectleider, programmamanager en netmanager van VRT/Canvas. In zijn laatste functie gaf hij leiding aan de vernieuwde invulling van die zender. Hierna begon hij het productiebedrijf Boiler Media, waarvoor hij series ontwikkelde, initieerde en coördineerde, waaronder het hier bekroonde 4×7.