Wanneer slaat een gelukkig leven om? Kun je dat moment herkennen? En kun je dan ook ingrijpen of een andere keuze maken?
Deze herkenbare maar ernstige (en ongemakkelijke) vragen onderzoekt Joyce de Badts in haar radiodocumentaire Een noodlottig toeval. Ze graaft daarbij in haar eigen familieverleden, een familieverleden dat niet gespaard is door het noodlot. Het is bewonderenswaardig hoe zij erin slaagt om daarbij de juiste toon te vinden. Hoewel de ene dramatische gebeurtenis na de andere zich voordoet, is het verhaal verre van melodramatisch of larmoyant. aar ook niet koel of afstandelijk.
Daar zit de rake voiceover voor veel tussen, de verteller weet hier -letterlijk -een heel eigen stem te vinden: de typische details die jeugdherinneringen kleuren, de manier waarop ze zich probeert in te leven in de gedachtewereld van haar grootmoeder, of hoe ze wars van enige sensatie alle onheil beschrijft. Die lichtheid maakt net dat je als luisteraar extra betrokken raakt.
Zoals elk bij elk goed (familie)verhaal, wordt ook hier het particuliere overstegen. Het thema ‘noodlot versus toeval’ is natuurlijk bij uitstek universeel en van alle tijden, maar toch is dit verhaal ook een tijdsdocument. Hoe nog niet eens zo lang geleden over bepaalde gevoelige thema’s als psychisch lijden nauwelijks of niet gepraat werd, en hoe gebeurtenissen in sommige gevallen misschien minder onafwendbaar zijn dan ze lijken.