“El Tarangu is een zesdelige podcastreeks waarin wij op zoek gaan naar een man die eigenlijk in zijn graf hoorde te liggen. Langs Noord-Spaanse bergflanken en Vlaamse wielercafés komen we terecht in een wereld van oude helden, onbetrouwbare bronnen en gestoorde geesten. We komen steeds dichter bij de waarheid, tot we botsen op leugens uit ons eigen verleden…
Door verhalende journalistiek met ons gevoel voor vorm, stijl en ritme te situeren in de wereld van de topsport, beoogden we een nieuw publiek aan te boren. En zodoende mensen kennis te laten maken met het medium podcasts en verhalende journalistiek.
El Tarangu luistert met zijn cliffhangers en flashbacks als een Netflix-serie. Deze narratieve technieken steunen altijd op diepgravend journalistiek onderzoek. De eerste maanden van het werkproces worden volledig hieraan gewijd. Pas als er een sterke basis van geregistreerd onderzoek is (o.a. interviews met subjecten en experts) en we ver genoeg staan in de oplossing van de onderzoeksvraag, gaan we aan de slag met verhalende elementen zoals vertelstructuur, sounddesign en spanningsopbouw.
El Tarangu draait om een mysterie. Het is de queeste naar Jose Manuel Fuente (en alle wendingen binnen de zoektocht) die de luisteraar aan zich bindt. Maar El Tarangu gaat over zoveel meer. Net als in onze eerdere productie BOB dient de vraag “Wat is er nu eigenlijk gebeurd?” als een vehikel om het over belangrijke universele thema’s te hebben. El Tarangu exploreert bedrog en vertrouwen. Wanneer is iets een leugen? Wat doet bedrog met ons innerlijk kompas? En waarom is onze angst voor de waarheid soms groter dan ons verlangen?
Deze thematiek past binnen een reeks van ‘imposters’ waar onze maatschappij zo gefascineerd mee is. Denk aan de Youtube-reeks, televisieserie en podcast rondom het Theranos-schandaal, de twee documentaires die gemaakt zijn rondom Fyre Festival en de media-aandacht voor Anna Delvey. Na publicatie ontvingen we dan ook veel mails van luisteraars over hun eigen ervaringen rondom bedrog. Zowel de ‘bedriegers’ als de ‘bedrogenen’ voelden de nood over hun ervaringen te praten.”