Als auteur debuteerde hij in 1992 met de geruchtmakende bestseller Ze zijn zo lief, meneer, over een internationale bende vrouwenhandelaars. Het boek werd door de BBC tot een documentaire film verwerkt en had verreikende gevolgen in diverse landen: parlementaire onderzoekscommissies werden opgericht, criminele netwerken ontmanteld, nieuwe wetten gestemd. In 1993 getuigde hij hierover op de begrafenis van koning Boudewijn.

In 1996 kwam De Stoop met zijn volgende spraakmakende boek, Haal de was maar binnen, dat ook groot tumult in binnen- en buitenland verwekte. Het is het relaas van zijn verblijf van meer dan een jaar in het milieu van de illegalen in Europa. Het werd vertaald door gerenommeerde Europese uitgeverijen zoals Fisher Verlag in Duitsland en Actes Sud in Frankrijk.

Daarna volgden Ik ben makelaar in hasj, een misdaadverhaal in het drugsmilieu in Antwerpen, en De Bres, een belijdenisverhaal over de teloorgang van zijn geboortestreek en vooral van het polderdorp Doel door de havenuitbreiding. Voor Zij kwamen uit het Oosten, een vertelling over een Albanese sekswerker, ontving Chris de Stoop de Gouden Uil Prijs van de Lezer. Uit het juryverslag: ‘Als volleerd romanschrijver zet hij de geaccepteerde waarheden op hun kop. Dit boek is een prachtige, meeslepende en zorgvuldig gecomponeerde vertelling.’

In 2005 schrijft Chris de Stoop de roman De vuurwerkmeester, een rijk geschakeerde familiegeschiedenis van zeven generaties vuurwerkmakers. In 2007 werd zijn boek Het complot van België, dat vooral over zijn ervaringen tijdens de genocide in Rwanda gaat, genomineerd voor de Ako Literatuurprijs in Nederland. Zijn boek Vrede zij met u, zuster (2010), het verhaal van de eerste westerse zelfmoordterroriste en van de jihadisten naar Syrië en Irak, werd met veel lof onthaald in België en Nederland. In 2012 publiceerde hij Moedermoord, een vertelling over een familiedrama.

Zijn boek Dit is mijn hof (2015), over de neergang van de boeren en de spanning tussen het oude boerenland en de ‘nieuwe natuur’, werd een bestseller. Het werd tot Boek van de Maand verkozen in Nederland (DWDD) en ontving de Vlaamse Boekhandelsprijs. Inmiddels is het ook in Duitsland en Frankrijk verschenen. De Franse vertaling Ceci est ma ferme werd bekroond met de Prix du Livre du Réel voor het beste verhalende non-fictieboek.

Chris de Stoop werkte meer dan 30 jaar voor het tijdschrift Knack, meestal deeltijds, en schreef ruim duizend artikelen, vooral over sociale problemen in binnen- en buitenland. In 2016 nam hij afscheid van de journalistiek met het boek Ex-reporter.

In 2018 verscheen Wanneer het water breekt, een universeel, aangrijpend verhaal over bootvluchtelingen, dat inzoomt op één boot, één groep, één familie. Het verhaal van een visser en zijn dochter, die hun vaderland Vietnam ontvluchtten. Maar ook het verhaal van de tientallen reisgenoten die langdurig ronddobberden op zee.  Een verhaal over de diepe breuk die migratie is.

Erg positief ontvangen werd Het boek Daniel in september 2020. Het is verhalende non-fictie over Chris de Stoops oom Daniel, een bejaarde boer die vermoord werd door een jeugdbende, en van het proces tegen de jonge daders. Het boek wordt verfilmd. In 2021 werd het genomineerd op de shortlist van de Boekenbon Literatuurprijs.

In 2021 ontving Chris De Stoop in Amsterdam ook de Oeuvreprijs voor onderzoeksjournalistiek. Met zijn oeuvre van veertien boeken heeft hij volgens de jury ‘het publiek geschokt, wetten veranderd, parlementaire agenda’s bepaald en een vorst tot tranen toe bewogen. En belangrijker: ze hebben de mensen die vermalen worden door de powers that be hun eigen verhaal, hun eigen waardigheid en hun eigen rechten teruggegeven.’

Zijn nieuwste non-fictieboek Hemelrijk verscheen op 3 februari 2022. Het is het aangrijpende verhaal van een zorgcentrum in de Kempen, dat na een sinterklaasbezoek catastrofaal door coronabesmettingen wordt getroffen. Chris de Stoop, zelf jarenlang mantelzorger, met ook een coronadode onder zijn naasten, brengt een ingetogen reconstructie van het drama, vermengd met zijn eigen familie-ervaringen.

Uwe H. Martin maakt al ruim vijftien jaar journalistiek werk en kunstproducties over klimaatverandering, van ‘traditionele’ artikelen en webdocumentaires tot installaties in kunstmusea. Centraal in zijn werk is het concept Slow Journalism, een journalistieke subcultuur die zich afzet tegen de gehaastheid van reguliere nieuwsmedia en een alternatief biedt in de vorm van uitgebreide nieuwsverhalen en diepgaande onderzoeksjournalistiek.

Annegriet Wietsma maakte ook onder meer de documentaires Just People, over groepsgedrag en individuele verantwoordelijkheid gezien in het licht van de Holocaust, en Sozdar, zij die haar belofte nakomt over een van de vrouwelijke leiders van de Koerdische guerrillabeweging PKK (Top-10 publieksfavorieten IDFA en een van de hoogst gewaardeerde televisie-uitzendingen VPRO 2010).

On Our Radar is een prijswinnend productiehuis dat ruimte maakt voor verhalen die nog te weinig zijn verteld. De organisatie maakt films, webdocumentaires en multimediale digitiale producties die zich onderscheiden door hun rauwheid en intimiteit. Kenmerkend voor On Our Radar, is dat de makers een participerende benadering hebben bij het vertellen van een verhaal, waarbij ze hun personages betrekken bij het maken van een verhaal en hun agency hierin ondersteunen.

Marjolein van de Water nam in 2020 afscheid van haar geliefde Latijns-Amerika. In haar slotverhaal voor de krant benoemt ze hoe complex de relatie is tussen een correspondent en zijn of haar werkgebied. ‘Om bevlogen over een regio te kunnen schrijven, moet je je er volledig in onderdompelen. Tegelijkertijd is het zaak een zo objectief mogelijke blik te behouden en de wereld om je heen te beschouwen als een onuitputtelijke bron van personages en verhaalwendingen. Je moet een buitenstaander blijven.’ Tijdens de sessie over machtsverhoudingen gaat zij hier verder op in , aan de hand van persoonlijke ervaringen. (Lees haar volledige slotverhaal hier).

Joris Postema studeerde in 1996 af in de Institutionele Economie aan de Universiteit van Amsterdam met een scriptie over de ethische noodzakelijkheid van het basisinkomen. Na zijn studie werkte hij voor diverse sport televisiezenders en producenten. Hij maakte slowmotions en samenvattingen voor de NOS en Filmnet en regisseerde studio uitzendingen en voetbalwedstrijden in de ere- en eerste divisie voor ondermeer RTL, Eyeworks en Fox Sports.

Lander Kennis werkt als eindredacteur voor tv. Vorig jaar maakte hij de startaflevering van ‘Ik wil een kind’. Daarvoor werkte hij o.a. mee aan ‘Make Belgium Great Again’, ‘Café Corsari’, ‘Jonas & Van Geel’ en won hij samen met de rest van de ploeg een Emmy voor ‘Sorry voor alles’. Lander is gefascineerd door mensen en verhalen, en heeft een bijzonder grote liefde voor kunst en cultuur. Momenteel werkt hij aan een docureeks over wetsdokters.

Mina Etemad studeerde Nederlandse taal- en letterkunde aan de Universiteit van Amsterdam en werkte als redacteur voor diverse nieuwsplatforms. Ze is een multimediaal maker, en heeft zowel ervaring met het maken van podcasts als met geschreven en audiovisueel werk. 

Maarten van Gestel studeerde filosofie aan de Radboud Universiteit in Rotterdam. Na zijn master journalistiek aan de Universiteit van Amsterdam werkte hij als verslaggever voor de Volkskrant, in 2020 maakte hij de overstap naar Trouw, waar hij schrijft over duurzaamheid en natuur. 

Na de aanslagen in Brussel in maart 2016 volgde Justaert ook een jaar lang de onderzoekscommissie en de hele nasleep ervan. In de journalistieke projecten ‘Apartheid’ (over samenleven in haar eigen Vilvoorde) en ‘Bruxelles’ (over vrouwen die Brussel bouwen) zette Justaert mensen centraal. Met de onderzoeksreeks ‘De Onzichtbare Macht’, over advocaten die de wetgevende pen vast houden, won ze samen met collega Christof Vanschoubroek de persprijs van de Orde van Vlaamse Balies.

Verhalen over een Siamese tweeling in Friesland, een bergbeklimmer die sterft op de flanken van Mount Everest of een autoverhuurder die zijn auto’s terughaalt uit Irak. Daarnaast actief op de sprint, bijvoorbeeld in de wekelijkse serie Die ene leerling, waarin docenten vertellen over een leerling door wie ze anders naar hun vak gingen kijken. Rik werd twee keer genomineerd voor De Tegel en driemaal door de Stichting Verhalende Journalistiek uitgeroepen tot ‘Meesterverteller’.

Tijdens zijn snijpracticum legt Frank de opbouw en structuur van zijn boek El Negro en ik bloot. Aan bod komen metaforen, beeldrijm, stijl en suggestie. Na afloop van zijn performance nodigt hij iedereen uit rond de snippers en de losgesneden kaft voor het stellen van vragen.