Kenneth Berth in De Meester vertelt: ‘We houden van normale mensen die grote dingen doen’

In deze vierde editie van De Meester vertelt sprak podcastmaker Kenneth Berth over intimiteit in podcasts: de driehoeksrelatie tussen maker, personage en luisteraar.

Doodstil zat het Torpedo Theater twee minuten te luisteren naar het favoriete geluid van Kenneth Berth. Het publiek mocht raden wat ze hadden gehoord. Een kampvuur, zei de een. Bubbeltjesplastic, gokte de ander. Knetterende olie, zei een derde. Het bleek een spiegelei.

Iedereen vormt bij het horen van geluid een eigen beeld in zijn of haar hoofd. En dat vindt Kenneth zo mooi aan het medium. Omdat je bovendien ín iemands oor zit, is het voor hem de meest intieme manier van verhalen vertellen. Iets wat Hannah van der Wurff eerder ook al bepleitte op dit podium.

Zelf opgenomen
Kenneth volgde in ‘Tot aan de maan en terug’ Hein en Valerie op hun tocht van Milaan naar Genk. Hein legt die 1250 kilometer op de fiets af om aandacht te vragen en geld op te halen voor hun zoon met autisme en een verstandelijke beperking, Louis-Henri. Kenneth had Hein en Valerie zelf opnameapparatuur meegegeven. Voordat ze op hun reis vertrokken, oefenden ze thuis alvast met de microfoons. Dat leverde al prachtige en indringende scènes op, over hoe het dagelijks leven met Louis-Henry gaat en welke situaties zich voordoen. Sommige fragmenten uit die ‘oefenperiode’ haalden de uiteindelijke edit. Zoals de scène waarin Hein en Valerie hun zoon vertellen dat ze een tijdje van huis zullen zijn.

Tijdens de tocht bellen Hein en Valerie soms met het thuisfront. ‘Zeg lieveke’, zegt Valerie door de telefoon, ‘papa en mama houden van jou he schat. Tot aan de maan en…?’ ‘Terug’, maakt Louis-Henri voorzichtig af.

Dat is de openingsscène van ‘Tot aan de maan en terug’. Toen Kenneth dit moment bijwoonde, wist hij direct: dit wordt de eerste scène.

Hij nam meer intieme momenten op. Of juist bewust niet. Tijdens een hevige ruzie tussen Hein en Valerie besloot Kenneth zijn microfoon niet aan te zetten, omdat hij het te heftig vond. Iemand uit het publiek leek dat een tegennatuurlijke reactie: dat is toch juist het spannendste moment? Kenneth legde uit hoe hij het haast dramatischer vond om de voice-over zoiets te laten zeggen.

Veel hebben Hein en Valerie ook zelf opgenomen. Met meer dan 50 uur aan opnamemateriaal kwam Kenneth thuis. Zijn belangrijkste tip? Documenteer alles wat je doet – en ook wát het met je doet. Drie maanden na de opname weet je dat vaak niet meer. Kenneth hield tijdens de tocht een dagboek bij en maakte zo vast een schifting.

Fun fact: de voice-overs nam Kenneth niet in de studio op, maar thuis onder zijn deken. Zo kon hij makkelijk nog dingen aanpassen.